In 1867 krijgt Eduard Keilig de opdracht toegewezen voor het ontwerp van het stadspark. In de loop der jaren wordt zijn ontwerp tot uitvoering gebracht en geniet het park van een regelmatig onderhoud. Het park bruist van het leven waarbij de vijver het kloppend hart vormt. Sinds de aanleg van het park wordt er gevist, geschaatst en verschijnen er modelbootjes en roeiers op het water. Mensen komen er voor een ontspannende wandeling, kunnen er genieten van muziekconcerten of brengen een bezoek aan het drinksalon met speeltuin.
Door de tweede wereldoorlog wordt het park sterk gehavend en worden de parkranden meer een meer bedreigd doorde opkomende verkeersdrukte. Bomen en beplanting aan de parkranden moeten wijken maar ook de verstening binnenin het park slaat toe. In de recente geschiedenis van het stadspark spelen uitval van bomen en een waterpeilprobleem in de vijver een ongunstige rol. Het stadspark zoals we het de dag van vandaag kennen, vormt een belangrijk groen ‘eiland’ in het dichtbebouwde stedelijk weefsel en verdient absoluut een herstel naar zijn oorspronkelijk concept.
Als geboren en getogen Antwerpenaren hopen wij via het nieuwe paviljoen te kunnen bijdragen aan de heropleving en het herstel van dit levend monument. Naar onze mening kunnen we deze doelstelling het best bereiken door de krachtlijnen van het oorspronkelijk concept van Keilig door te trekken in het nieuwe paviljoen. Op deze manier wordt het paviljoen maximaal geïntegreerd en maakt het deel uit van het park. Alsof het er al jaren staat …
We willen een paviljoen creëren dat door de parkbezoeker kan bezocht worden zonder dat deze het gevoel heeft ‘een gebouw’ binnen te treden. Het paviljoen moet uitermate uitnodigend zijn zodat de passage doorheen het paviljoen, als een wandeling beschouwd wordt.Volgens Keilig moet het park ontdekt worden. Deze ervaring wordt versterkt door de kronkelende wegen en type beplanting waardoor een zekere spanning en verrassingseffect gecreëerd wordt. Verwijzend naar dit verrassingselement in het parkontwerp, willen we een variatie in zichten en beleving opwekken in het paviljoen door enerzijds een doordachte inplanting van de verschillende functies en anderzijds door een gevarieerd materiaalgebruik.
Zoals het park zal het paviljoen een introvert karakter hebben en is het ‘gesloten’ naar de buitenomgeving. Tegelijkertijd is het park en het paviljoen zeer ‘open’ en toegankelijk naar de parkbezoeker toe. Wij voorzien één centrale as / publiek wandelpad doorheen het paviljoen vanaf de Rubenslei naar de speeltuin. Deze as wordt een belangrijk aantrekkingspunt voor het publiek/parkbezoeker. Dit wordt de hoofdnerf waaruit de verschillende functies van het paviljoen toegankelijk zijn.